دفاع از حریم تشیع

دفاع از حریم تشیع

چند سؤال از برادران أهل تسنن

آیا تعیین خلیفه کار خوبى است یا نه؟ اگر خوب است چرا مىگویید پیامبر (ص) خلیفه -1تعییننکرد؟ اگر بد است چرا ابوبکر و عمر این کار را کردند؟

چرا هنگامى که پیامبر (ص) در بستر بیمارى فرمودند: «دوات و قلم بیاورید تا چیزى برایتان بنویسم که هرگز گمراه نشوید». [عمر گفت: انّ النبی (ص) غلبة الوجع و عندنا کتاب الله حسبنا، صحیح بخارى، کتاب العلم باب کتابة العلم]. عمر گفت: «درد بر او غلبه کرده و کتاب خدا ما را بس است»؛ ولى هنگامى که ابوبکر خواست وصیت بنویسد نگفت درد بر او غلبه کرده کتاب خدا ما را بس است؟

متقى هندى این حدیث را از عمر نقل مىکند که گفت: «هیچ امتى پس از پیامبرش با هم اختلاف نکردند مگر این که گروه باطل آنها بر گروه حق پیروز شدند. [ما اختلفت امة بعد نبیها الا ظهر أهل باطلها على أهل حقها، کنز العمال 1 / 283، حدیث 929، کتاب الاعتصام بالکتاب و السنة].

اگر نحوه بیعت گیرى و انتخاب خلیفه در سقیفه صحیح بود، چرا عمر آن را «فلتة» (یعنى کار ناگهانى و بدون تدبیر و فکر) نامید؟ [صحیح البخارى، کتاب المحاربین، باب رجم الحبلى من الزنا، 8 / 585، در ضمن یک حدیث طولانى].

اگر بیعت با کسى بدون مشورت جایز است چرا عمر تهدید به قتل کرد و گفت: «اگر بعد از این کسى چنین کارى کند بیعت کننده و بیعت شونده کشته خواهند شد» و اگر حرام است و موجب مهدور الدم شدن، چرا این حکم را در جریان سقیفه جارى نکرد و جارى نمىدانید؟ [صحیح البخارى، کتاب المحاربین، باب رجم الحبلى من الزنا، 8 / 585، در ضمن یک حدیث طولانى].

اگر هدف و نظر پیامبر (ص) در مسأله خلافت، تعیین ابوبکر با عمر بود چرا آنان را در مرض رحلتش که قبلاً پیش بینى نزدیک شدن رحلتش را نیز فرموده بود، آنان را اعزام به جبهه تحت فرماندهى اسامه نمود و تأکید فراوان هم بر حرکت آن لشکر مىفرمود؟

شما مىگویید ابوبکر و عمر مصداق آیه اى هستند که مىفرماید: (وعد الله الذین آمنوا منکم و عملوا الصالحات لیستخلفنهم فى الارض)، خداوند وعده داده افراد با ایمان و عمل صالح را به خلافت در زمین برساند.
اگر ابوبکر دستور حضرت را عمل مىکردند و همراه لشکر اسامه از شهر بیرون مىرفتند مسلماً شخص دیگرى خلیفه مىشد، بنابر این اطاعت نکردن از فرمان پیامبر (ص) زمینه اجراى وعده الهى شد؟

عقل مىگوید براى فرماندهى لشکر باید تواناترین و مدیرترین و شجاعترین انتخاب شود، چرا پیامبر (ص) آنها را فرمانده یک گروه اعزامى براى جهاد قرار نداد و اسامه را فرمانده و آنان را فرمانبر قرار داد و آنها را الیق در این فرماندهى ندانست؟ چگونه کسى که براى فرماندهى لشکر سزاوار نیست، براى جانشینى پیامبر (ص) که مقامى است بسیار بالاتر، لایق باشد!

شما مىگویید حضرت على (ع) خلفا را قبول نداشت و حال آنکه عمر مىگوید: حضرت على (ع) ما را دروغگو و گنهکار و نیرنگ باز مىدانست؟ شما راست مىگویید یا عمر؟ [صحیح مسلم، کتاب الجهاد و السیر، باب الفىء، در ضمن یک حدیث طولانى]

خلیفه دوم شش نفر را تعیین کرد و گفت اینها از میان خود یک نفر را انتخاب کنند، یعنى هر یک از اینها لیاقت رهبرى امت اسلامى و جانشینى پیامبر (ص) را دارند، بعداً گفت: اگر کسى از آنها مخالفت کرد، گردنش را بزنید! چگونه کسى که لیاقت خلافت دارد جایز القتل مىشود؟

آیا صحابى بودن امر اختیارى است یا نه؟ اگر اختیارى نیست چرا ارزش کار صحابه به خاطر یک امر غیر اختیارى بیشتر بلکه چندین برابر دیگران باشد؟ آیا با حکیم بودن خداوند سازگار است؟ [عن ابى سعید الخدرى رضى الله عنه قال قال النبى صلى الله علیه و سلم: لا تسبوا أصحابى فلو أن أحدکم أنفق مثل أحد ذهبا ما بلغ مد أحدهم و لا نصیفه.
صحیح البخارى، کتاب فضائل أصحاب النبى صلى الله علیه و سلم، باب قول النبی صلى الله علیه و سلم لو کنت متحذا خلیلا قاله ابو سعید. 5 / 67؛ و صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابة، باب تحریم سب الصحابة رضى الله عنه 4 / 1967].

تنها دیدن و رؤیت پیامبر(ص) چه تأثیرى دارد که هرکس ایشان را دیده عادل و مانند ستاره وسیله هدایت شده است؟

شما مىگویید همه صحابه عادل بوده اند و بخارى مىگوید: ولید بن عقبه صحابى شراب خورد، [صحیح بخارى، کتاب فضائل اصحاب النبى (ص) باب مناقب عثمان بن عفان، 5 / 75 ، طبع دار القلم، بیروت] آیا شما دروغ مىگویید یا بخارى؟ و یا شراب خوردن و معصیت و نافرمانى خدا به عدالت ضررى نمىزند؟

شما مىگویید خداوند گناهان صحابه را مثل فرار از جنگ احد بخشیده است. آیا اگر یک قاتل یا دروغگو و شرابخوار را خداوند بخشید، معنایش این است که او گناه نکرده و همیشه عادل بوده است؟ اگر چنین نیست فرضاً خداوند گناهان برخى صحابه را بخشیده باشد چگونه این بخشش سبب عدالت آنان و پذیرش همه نقلهاى آنان و حجیت نقل آنان مىشود؟

شما مىگویید همه صحابه (یعنى مسلمانانى که پیامبر (ص) را دیده اند) راستگو بودند و تمام روایات آنها را از پیامبر (ص) بدون تحقیق مىپذیرند، در حالى که قرآن مىگوید: بعضى از مسلمانها (از صحابه) به همسر پیامبر (ص) نسبت رابطه نامشروع دادند. [قوله تعالى: (ان الذین جاؤا بالافک عصبة منکم) نور / 11] آیا آن گروه از صحابه راستگو بودند؟ یا دروغگو بودند؟

شما مىگویید پیامبر (ص) فرمود: «أصحابى کالنجوم بأیهم اقتدیتم اهتدیتم» اصحاب من مانند ستارگان اند، از هرکدام پیروى کنید هدایت مىشوید. و در صحیح بخارى نوشته ولید بن عقبه صحابى بود و شراب خورد، عثمان دستور داد او را هشتاد تازیانه زدند.[صحیح بخارى، کتاب فضائل أصحاب النبی (ص)، باب مناقب عثمان بن عفان 5 / 75، عثمان در این زمینه مىگفت: (اما ما ذکرت من شأن الولید فسنأخذ فیه بالحق ان شاء الله ثم دعا علیاً فأمره ان یجلده فجلده ثمانین)] از شما مىپرسیم: آیا به نظر شما اگر کسى از او پیروى کند و شراب بخورد هدایت شده است.

(با توجه به روایت سؤال 17) خالد بن ولید صحابى مالک بن نویره را کشت و همان شب با زنش زنا کرد [الکامل فی التاریخ، حوادث سنة 11، حدیث السقیفة و خلافة ابى بکر 2 / 359] آیا اگر کسى به او اقتدا کند و با زن مردم زنا کند به نظر شما هدایت شده است؟

(با توجه به روایت سؤال 17) قرآن مجید در سوره جمعه مىفرماید: «جمعى از صحابه نماز جمعه را ترک کردند و سراغ تجارت و لهو و لعب رفتند و پیامبر (ص) را تنها گذاشتند. [قوله تعالى: (و اذا رأوا تجارة أو لهوا انفضوا الیها و ترکوک قائما قل ما عند الله خیر من اللهو و من التجارة و الله خیر الرازقین) جمعه / 11]. آیا اگر مسلمانان به آنها اقتداء کنند و به جاى نماز جمعه سراغ لهو و لعب (خوانندگى و نوازندگى) بروند، به راه هدایت رفته اند؟

(با توجه به روایت سؤال 17) قرآن مىگوید: «جمعى از صحابه از جنگ احد و حنین فرار کردند و هر چه پیامبر (ص) آنها را صدا زد توجه نکردند. [قوله تعالى: (اذ تصعدون و لا تلوون على أحد و الرسول یدعوکم فى اخریکم فأثابکم غما بغم لکیلا تحزنوا على ما فاتکم و لا ما أصابکم و الله خبیر بما تعملون) آل عمران / 153.] آیا به نظر شما اگر کسى به آنها اقتدا کند و از جنگ و جهاد فرار کند هدایت یافته است؟

(با توجه به روایت سؤال 17) سعد بن عباده انصارى که از صحابه بشمار مىآمد هرگز با ابوبکر بیعت نکرد، یعنى او را به خلافت قبول نداشت [عسقلانى در کتاب الاصابة فى تمییز الصحابة در شرح حال سعد مىگوید: «قصته فى تخلفه عن بیعة ابى بکر مشهورة» جریان عدم بیعت سعد با ابوبکر مشهور و معروف است. 3 / 80 و الکامل فی التاریخ، حوادث سنه 11 ، حدیث السقیفة و خلافة أبى بکر 2 / 331] چرا کسانى را که خلافت ابوبکر را قبول ندارند و پیرو سعد بن عباده مىباشند، هدایت یافته نمىدانید؟

(با توجه به روایت سؤال 17) صحیح بخارى نقل مىکند: «عده اى از صحابه با هم دعوا و نزاع نمودند و با دست و چوب و لنگ کفش به جان هم افتادند. [صحیح بخارى، کتاب الصلح، باب ما جاء فی الاصلاح بین الناس، حدیث 1 و 2، 4 / 360.] آیا اگر مسلمانان امروز نیز به جان هم بیفتند و چوب و لنگ کفش نثار یکدیگر کنند نجات یافته و هدایت شده اند؟

(با توجه به روایت سؤال 17) عمر به صحابى اهل بدر (حاطب بن ابى بلتعه) ناسزا گفت و او را منافق نامید. [اسد الغابه فی معرفة الصحابة، لابن الاثیر، ترجمه حاطب بن ابی بلتعة، 1 / 361.] بنابر این سب و ناسزاگویى به صحابه، پیروى از عمر است که او نیز صحابى بوده و پیروى از او موجب هدایت است!!

عایشه یکى از صحابیه بود و به عثمان صحابى و خلیفه سوم اهانت مىکرد و او را «نعثل» مىنامید. [تاریخ الطبرى، حوادث سنة 36، قول عائشة ـ رضى الله عنها ـ و الله لأطلبن بدم عثمان، 3 / 476.] (نعثل به کفتار گفته مىشود و نیز نام یک فرد یهودى بود) هدفش هرکدام که باشد یک ناسزا محسوب مىشود، پس پیروى از عایشه ام المؤمنین و اهانت به عثمان، راه هدایت است!!

عایشه (صحابیه) پس از آنکه برادرش (محمد بن ابى بکر) به دستور معاویه کشته شد بعد از هر نماز معاویه را نفرین مىکرد، [الکامل فی التاریخ، حوادث سنة 38، ذکر ملک عمرو بن العاص، 3 / 357]، پس نفرین به معاویه، اقتداى به عایشه است و نیز موجب هدایت!!

صحیح مسلم از قول عایشه نقل مىکند که پیامبر اکرم (ص) دو تن از صحابه را نفرین کردند. [صحیح مسلم، کتاب البر و الصلة و الآداب، باب من لعنه النبی (ص) أو سبه أو دعا علیه، حدیث اول 4 / 2007.] آیا با وجود نفرین پیامبر (ص) براى صحابه، باز هم لعن هر یک از صحابه را که نوعى نفرین است گناهى بزرگ و احیانا موجب کفر و مهدور الدم شدن مىدانید؟

http://www.al-shia.com/المصدر